13 Μάι Δύο μέτρα και δύο σταθμά
Εδώ και μερικά χρόνια, ξεκίνησε μια προσπάθεια για την δημιουργία βάσεων, και την εφαρμογή ενός θεσμικού πλαισίου για τις εμπορευματικές μεταφορές.
Μία από αυτές τις βάσεις είναι και το Π.Δ. 79/2004 για τον καθορισμό των όρων και προϋποθέσεων ιδρύσεως και λειτουργίας σταθμών φορτηγών αυτοκινήτων για φορτοεκφόρτωση εμπορευμάτων (εμπορευματικών σταθμών αυτοκινήτων).
Έξι χρόνια μετά την έκδοσή του, το Π.Δ. δεν έχει έλθει σε πλήρη ισχύ. Παρ όλα αυτά το νέο νομοσχέδιο για τις μεταφορές φέρνει αλλαγές ειδικά στο θεσμικό πλαίσιο που ακόμα παραμένουν νεφελώδεις. Ας δούμε γιατί.
Οι νέες εταιρίες που θα δημιουργηθούν από τους δικαιούχους των νέων αδειών φορτηγών και που στην πλειοψηφία τους θα είναι μεταφορείς, θα υπαχθούν κάτω από το ίδιο ρυθμιστικό πλαίσιο, με τις διαμεταφορικές επιχειρήσεις, (δηλ το ΠΔ 79/2004) ως προς τις προϋποθέσεις λειτουργίας; Αυτό δεν έχει ακόμη διευκρινιστεί. Είναι όμως ένας καταλυτικός παράγοντας για τις επιχειρήσεις διαμεταφοράς μια και βρίσκονται υπό την ομηρία του στεγαστικού (λόγω αδειοδότησης) προβλήματος. Τα μεταφορικά κέντρα – εμπορευματικοί σταθμοί οι οποίοι προβλέπονται στο νέο νομοσχέδιο (αλλά και στο ΠΔ.79/2004) δεν έχουν ακόμη υλοποιηθεί. Το ερώτημα είναι εάν οι εγκαταστάσεις που προβλέπονται στο Π.Δ. 79/2004 και αυτές που προβλέπονται στο νέο νομοσχέδιο θα διέπονται από τις ίδιες αρχές (καθεστώς λειτουργίας). Αυτό είναι απαραίτητο μια και σε διαφορετική περίπτωση ένας κλάδος (της μεταφοράς) θα κληθεί να λειτουργήσει κάτω από διαφορετικές προοπτικές (για κάποιες εταιρίες επαχθέστερες και κάποιες ευνοϊκότερες), κάτι που δεν συνάδει με την προοπτική ανταγωνιστικότητας και ίσης μεταχείρισης. Γι αυτό και οι υφιστάμενες επιχειρήσεις διαμεταφοράς αλλά και οι νέες που θα δημιουργηθούν από τους μεταφορείς υπό το φως του νέου νομοσχεδίου θα πρέπει να αντιμετωπιστούν ισότιμα.
Επίσης, η αδειοδότηση των φορτηγών αυτοκινήτων μικρού τονάζ, (μέχρι 8 τόνους μικτού βάρους, με τις μέχρι σήμερα αποκαλούμενες «νομαρχιακές» άδειες συγκεκριμένης εμβελείας, αλλάζει με την εφαρμογή του σχεδίου <<Καλλικράτης>>. Οι νομαρχίες σταματούν να υφίστανται και η ευθύνη και τα γεωγραφικά όρια μεταβιβάζονται στις περιφέρειες. Έτσι μαζί με την δυνατότητα της «όμορης» περιφέρειας» (σε αντιστοιχία με τον «όμορο» νομό) η εμβέλεια των αδειών αυτών αποκτά μια νέα διάσταση μιας δυνητικά τεράστιας περιοχής (που μέχρι τώρα για να καλυφθεί απαιτούσε άδεια εθνικής εμβελείας) δημιουργώντας μια δομή κόστους εις βάρος των εταιριών που κατέχουν άδειες εθνικής εμβελείας και σαφώς μεγαλύτερα οχήματα. Υπό αυτό το πρίσμα δεν υπάρχει στη ουσία έδαφος για τον διαχωρισμό αυτό, ο οποίος θα πρέπει να καταργηθεί. Αν αυτό δεν καταστεί δυνατόν τότε το πλαίσιο για τις παλαιές «Νομαρχιακές άδειες» θα πρέπει να διευκρινιστεί.
Για να συνοψίσουμε λοιπόν, οι παραπάνω κύριοι άξονες διαφοροποίησης, του παλαιού με το νέο καθεστώς θα πρέπει να ευθυγραμμιστούν ένα θέλουμε η μεταφορά στην Ελλάδα να μπει σε μία ξεκάθαρη και αναπτυξιακή τροχιά, και να ξεφύγει από το ιδιότυπο καθεστώς και τις δεσμεύσεις του παρελθόντος που έφεραν τον κλάδο στην σημερινή κατάσταση. Αυτό νομίζουμε δεν είναι μόνο αίτημα της ΠΕΕΔ αλλά θα πρέπει να είναι και ολόκληρου του μεταφορικού – διαμεταφορικού κλάδου.
Ευαγ. Μαρίνης
Μέλος Δ.Σ.